الهیات رنج
الهیات رنج: رنج متعالی
الهیات رنج شاخه ای از الهیات است که به موضوع درد و رنج آدمی در دنیا می پردازد. در میان ادیان شاید بودیسم مصداق کاملی برای مسأله رنج باشد. اما در واقع تمامی ادیان بزرگ به موضوع رنج پرداخته و در صدد پاسخگویی به آن بوده اند.
در اسلام نیز آموزه های فراوانی از موضوع رنج و درد وجود دارد که در میان مذاهب آن مذهب شیعه جلودار آن است.
واقعه کربلا و شهادت امام حسین ع برجسته ترین نمونه از موضوع رنج و دردی است که آموزه های فراوانی را به خود اختصاص داده است. تا جایی که درک و همدلی با آن را راهی سریع در جهت کمال الهی و درجات معنوی بر شمرده است.
کتاب رنج عرفانی و شور اجتماعی نوشته حبیب الله بابایی یکی از معدود آثاری است که با این نگاه در مورد عاشورا نگاشته شده است. او در این اثر با تقسیم رنج به دو نوع رنج وجودی و رنج عدمی، رنج وجودی را راهی سریع و مطمئن در رسیدن به کمال معنوی دانسته است.
در عین این که وجود مؤلفه های عقلانی، عاطفی و اجتماعی در رنج متعالی یا رنج وجودی، کارکردهای معنابخشی، هویت بخشی و انسجام بخشی را نیز در جامعه عهده دار است. از این منظر این موضوع بهانه خوبی در گفتگوهای بین الادیانی و همزیستی مشترک میان فرقه های گوناگون است.
