اگر دینداری از منظر ابن عربی اتصاف به اسمای الهی است
و اسمای الهی طیف وسیعی از صفات کمالیه و جمالیه را در بر میگیرد
پس از دل این گونه دینداری نوع خاصی از الهیات اجتماعی بر خواهد خواست که وابسته به اسمای الهی است؛
در واقع آن دسته از اسما و صفات الهی که جنبه جمعی و اجتماعی دارد، عناصر تشکیل دهنده الهیات اجتماعی ابن عربی خواهد بود.
مشهور آن است که اسمای الهی عبارتست از:
الله، الإله، الواحد، الأحد، الصّمد، الأوّل، الآخر، السّمیع، البصیر، القدیر، القاهر، العلی، الأعلی، الباقی، البدیع، الباریء، الأکرم، الظّاهر، الباطن، الحی، الحکیم، العلیم، الحلیم، الحفیظ، الحقّ، الحسیب، الحمید، الحَفِی، الرّبّ، الرّحمن، الرّحیم، الذّاری، الرّازق، الرّقیب، الرّؤوف، الرّائی، السّلام، المؤمن، المهیمن، العزیز، الجبّار، المتکبّر، السید، السبوح، الشهید، الصّادق، الصانع، الطّاهر، العدل، العَفُوّ، الغفور، الغنی، الغیاث، الفاطر، اَلفرد، الفتّاح، الفالق، القدیم، الملک، القدّوس، القوی، القریب، القیوم، القابض، الباسط، قاضی الحاجات، المجید، المولی، المنّان، المحیط، المبین، المقیت، المصوّر، الکریم، الکبیر، الکافی، کاشف الضّر، الوتر، النّور، الوهاب، النّاصر، الواسع، الودود، الهادی، الوفی، الوکیل، الوارث، البرّ، الباعث، التّواب، الجلیل، الجواد، الخبیر، الخالق، خیر النّاصرین، الدّیان، الشکور، العظیم، اللطیف، الشافی.»
بر این اساس اگر بخواهیم عنوانی بر الهیات اجتماعی ابن عربی برگزینیم
می توانیم آن را الهیات اجتماعی اسمایی بخوانیم.
