شیء عجیب
بسم الله الرحمن الرحیم
«ق والقرآن المجید
بل عجبوا ان جاءهم منذر منهم فقال الکافرون هذا شیء عجیب»
نام این گفتار را طبق آنچه در این آیه شریفه آمده است، شیء عجیب گذاشتم؛ هنگامی که قرآن نازل شد برخی از این که از میان خودشان بیم دهنده ای آمده است تعجب کردند و کافران با شنیدن آیات الهی آن را شیء عجیب نامیدند.
گرچه طبق آیات سوره قاف کافران قرآن را شیء عجیب پنداشتند، اما از منظر نویسنده اطلاق شیء عجیب به قرآن زیاد هم گزاف نیست. همه ما در ماه مبارک رمضان خود را به قرائت قرآن ملزم می کنیم؛ الزام به قرائت یک جزء قرآن در هر روز ماه مبارک. اما آیا این قرائت ها همراه با تأمل و تدبر است؟
از منظر نویسنده تربیت و رشد معنوی و اخلاقی بدون تأمل و تدبر، رشدی پایدار و همه جانبه نخواهد بود بلکه در اغلب موارد احساسی و زودگذر است. گرچه خود نیز بارها دچار این تکرارهای طوطی وار و روزمرگی های به ظاهر جذاب بوده ام، با این حال هر از چندگاهی نیم نگاهی به تأمل و تدبر در آموزه ها و باورهای دینی و تربیتی داشته و دارم. گفتار شیء عجیب حاصل یکی از همین موارد است.
دقت و توجه در الفاظ، واژه ها و مفاهیم به کار رفته در آیات الهی، ذهن آدمی را به نکاتی فراتر از آنچه تاکنون اندیشمندان اسلامی در این باره بیان کرده اند رهنمون می سازد و چه بسا کلیدمعانی جدیدی را در اختیار آدمی می گذارد که خود می تواند در رابطه با دیگر آموزه های دینی و یا حتی معضلات فکری بشر کارساز باشد.
از این منظر معتقدم مواردی چند در آیات قرآن کریم وجود دارد که با آنچه ما تاکنون درباره آن می خوانده و می اندیشیده ایم متفاوت است و لازم است در ساعات و ایام ماه مبارک رمضان و نیز پس از آن، بر دقت و تأمل خود در قرائت و اندیشیدن آن بیافزاییم.
«...اولئک الذین هداهم الله و اولئک هم اولوا الالباب»( زمر: 18)
«...اینانند که خدایشان هدایت کرده و هم اینانند خردمندان»
از منظر ابن عربی عارف بنام عرفان اسلامی، منظور ازاولوا الالباب کسانی است که به سوی معرفت خوب و خوب تر رهنمون شده اند؛ کسانی که لب و مغز واقعیت که با پوسته آن پنهان شده برای صیانت و نگهداری آن، استخراج می کنند. چون عین واقعیت جز به صورت پنهان و در حجاب واقع نمی شود( ابن عربی، 1391: 31)
